سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور ...

قدم به قدم ...

موکب به موکب ...

عمود به عمود ...

چه کششی دارد این عمودها ... به پای هر کدام که میرسی، انگار پایت را غل و زنجیر کرده اند ...

نمیدانی تمام میکنی یا نه ... دلت میخواهد بمیری پای هر عمود ... عشق است دیگر ؛ عشق ...

چشم به تلالوهای زیبای ضریحت دوخته ام ... چه کرده استاد فرشچیان ... نمیدانم محو زیبایی بوی سیبت بشوم یا محو تلالوهای گوشه گوشه ضریحت ... نمیدانم زمانی که پای عمود 1 ایستاده بودم؛ چه قراری داشتم ... نمیخواستم زود برسم ... عمود بر عمود باید بروی ... تا برسی به معشوق ...

نمیدانم باید تند بروم یا کند ... نمیدانم آرام دارم و قرار یا نه ... اینجا که میرسی،همه اش فرق میکند ... تند که میروی غصه تمام شدن درد و دل با عمود ها تو را میگیرد ... کند که میروی غصه دیر به معشوق رسیدن ...

قدم به قدم به این فکر میکنم که چگونه ... چگونه با شتران بی جهاز ... در این صحرای تفتیده ... با کاروانی از سرهای سر برافراشته ... میشود رفت ... 

عمود به عمود که مغیلان میبینم ، ذهنم ناخودآگاه زمین خوردن کودکی را مجسم میکند بر این خار ها ...

موکب به موکب ... یاد تشنه لبان کربلا ...

عَلَي الدُنيا بَعَدَكَ العفَا ...

منادیان عشق ...

راهیان نور میعادگاه منادیان عشق ... پویندگان نور سالکان الی الله ... کاروان رهسپار به شهادت ... 

اینجا کانال کمیل ... سجده گاه دوگردان خط شکن کمیل و حنظله ... پرشگاه به سوی خدای عاشقان الله ... 

خدا اینجا عاشقان خویش را پر پر شده دید ... 

میگفت با تیرتراش ضدهوایی بچه ها را میزدند ... میگفت از 2 گردان ... 2 نفر زنده برگشتند ... 

میگفت خودم دیدم گلوله آرپی جی به 2 تا از بچه ها اصابت کرد و پایشان قطع شد ... میگفت خودم دیدم چطور سر بچه ها با گلوله های ضدهوایی جدا میشد و بچه ها به مانند مرغ پر کنده بال بال میزدند تا اینکه به دیدار یار حقیقی میشتافتند ... 

اینجا نه کانال کمیل، بلکه کانال عرش است .... اینجا جایی است که ... شهدا شهید شدند ....

    

تصاویر برای هفته قبل می باشد.

عکاس: ابوالفضل عیسی زاده | شیعه 110